Het is zondagavond, rond een uur of 12 in de avond. De laatste critique session van mijn teamgenoot Tammy is begonnen en hoe ik mijn best ook doe, ik trek het niet meer – ik val drie keer in slaap waarbij mentor David Murray me scherp houdt door een M&M naar m’n hoofd te gooien.
Ik kan er niets aan doen; na twee dagen keihard werken, scherp zijn en de volle laag krijgen ben ik – en met mij alle deelnemers aan de Foundation Workshop – totaal gesloopt. Maar we zijn trots, want we hebben op de tweede dag allemaal de wil getoond te willen leren en progressie te boeken.
“The toughest photojournalism workshop in the world for wedding photographers”, zo wordt de Foundation Workshop ook wel genoemd. Al maanden keek ik uit naar deze ultieme leerervaring in Texas. Ik had er veel van verwacht, maar dat het zo heftig en persoonlijk zou zijn, dat niet.
Een paar dagen eerder arriveerde ik met mijn Nederlandse collega’s Jacqueline, Axel en Ralf op Dallas Forth Worth waarna we met onze huurauto’s naar Glen Rose reden, de basis voor de workshop. Daar begon vrijdag het vier dagen durende leerproces. Bij de Foundation Workshop gaat het niet om trouwfoto’s an sich; het gaat erom hoe je een verhaal vertelt. Techniek komt aan de orde, maar het gaat vooral om de wil het verhaal te vertellen, je binding met het onderwerp en het doorbreken van persoonlijke barrières.
Een duidelijke ’tourist’ foto op de eerste ochtend.
Wij werden met het hele team naar de live stock show in Fort Worth gestuurd – een gigantisch evenement waar alles draait om koeien, varkens, wilde Mustangs en wat je maar kan bedenken zolang het met vee en ranches te maken heeft. De opdracht was een verslag maken van het evenement door onze eigen ogen.
Na een halve middag te hebben aangeklooid op de show kregen we in de middag bezoek van team leader Sergio en mentor David. Twee topfotografen maar vooral twee fantastische docenten die in hun vak de allerhoogste onderscheidingen en awards hebben gekregen die er zijn.
Hun mening over de ochtend? “You’re a tourist. An advanced tourist maybe, but still a tourist”. Ouch. Ik kreeg vervolgens de opdracht de rest van de dag en de volgende dag in de hal met ‘show pigs’ te bivakkeren. Ik moest een familie benaderen die daar met hun dieren stond (veel ranches zijn familiebedrijven) en die volgen.
Na terugkomst ’s avonds was het tijd voor de critique sessies, en het was behoorlijk frustrerend, confronterend en soms ronduit deprimerend. Rond een uur of één gingen we allemaal in een dip naar bed voor een paar uurtjes, want de wekker ging weer om vijf uur om op tijd bij de show te zijn. Op de tweede dag heeft iedereen keihard gewerkt: meer beelden schietend, dichterbij, liggend op de grond – alles wat je maar kunt bedenken om het moment te pakken en de foto’s het gevoel te geven van ‘erbij zijn’. En tegelijk proberen na te denken over je compositie, achtergrond, noem het maar op. “You gotta smell like a pig” zei Sergio en dat heb ik geweten; mijn schoenen ruiken nog steeds naar een varkensstal.
Eén van de beelden uit mijn serie.
Na de tweede dag schieten kan ik niet zeggen dat ik direct al veel betere foto’s maak, maar het begin van het proces is er wel: ik heb geleerd dat ik van mijn onderwerp moet houden, dat ik er nog dichter op moet zitten en harder moet werken aan mijn composities. Plus nog tal van andere dingen. Vooral het voelen van hetgeen je aan het schieten bent is belangrijk; in de twee dagen dat ik er was heb ik enorm veel bewondering en sympathie gekregen voor de hardwerkende familie’s die daar dagenlang met hun dieren bivakkeren. En hoewel de ranches uiteindelijk varkens houden voor de slacht, heb ik zelden mensen gezien die zo liefdevol en goed met hun dieren omgaan als hen.
Sergio, David en assistent Gulnara (mensen voor wie ik een groot respect heb gekregen in die paar dagen) hebben ons enorm veel bijgeleerd, niet alleen op fotografisch gebied, maar ook op persoonlijk vlak. Het was een geweldig avontuur waar ik nog jaren van zal profiteren.
Ik in actie (foto: JVS)